یاد دربندو یاد شمرونم
قدر اونجا رو حالا میدونم
میدونم اینجا فقط مهمونم
واسه دل تو این قربت دارم میخونم
آخ دلم تنگه وای دلم خونه
خاک این غربت دشمن جونه....



جدی جدی رفت....
آخر هم تو خاک غربت رفت...
شاید هم واقعا خاک غربت دشمن جونش شد
من که از رفتن ویگن ناراحت و حتی شکه شدم
باورم نمی شد که سلطان جاز واقعا رفت......
من یکی که واسش دعا میکنم

بر تو وآن خاطره آسوده سوگند
بر تو ای چشم گل آلوده سوگند
بر آن لبخند جادویی,بر آن سیمای روشن
که از چشمان تو افتاده آتش بر هستی من
عمری هر شب در رهگذارم,ماندم چشم انتظارت
شاید یک شب بیایی ,دردا تنهای تنها
بگذشته بی تو شبها در حسرت و جدایی

عاشقی گم کرده ره بی آشیانم
مانده بر جا آتشی بر کاروانم
زین محزون و خاموشم
عشقت خاکسترم کرد
بر دست باد پائیزی نشکفته پر پرم کرد

یه روزی روزگاری یه شهری بود به اسم شهسوار سابق و تنکابن کنونی
این شهر از دار دنیا یه رودخونه داشت با دو تا پل ماشین رو و یه کمربندی.
چندین سال پیش یه رضا نامی بود که دنبال کارا رو گرفته بود و این شهر
تونسه بود صاحب این چیزها بشه, که البته پایان کار کمربندی به عمر اون
آقا رضا قد نمیده, و یه عده از دشمناش قبل از مرگش نمیذارن به کاراش
ادامه بده . و این طوری میشه که کار اون کمربندی هنوز بعد از بیشتر از
40-30 سال ادامه داره و تموم نشده. اما بشنوین از اون دو تا پل. یکی از
پلها که عمرش بیشتر بود خراب میشه و نشست میکنه ولی یه جورایی سرپا
نگهش میدارن.تا اینکه بر اثر سیل بازم خراب میشه و دشمنای اون آقا رضا
تصمیم میگیرن که بعد از تعمیر پل قدیمی یه پل تازه کنارش بسازن .کار پل
جدیده بد تر از کمربندی طول میکشه.تا اینکه دوباره یه باران باد شدید که
یه طوفان بود واسه خودش میاد و پل قدیمی رو برای بار چندم خراب میکنه.
شهر میمونه و یه پل! شهر کلی به خاطر ترافیک ماشینهاش که باید از اون یه
پل رد میشدن شلوغ میشه و کم کم به ذهن بعضی مردم مثل من یه فکری به
ذهنشون میرسه که قبل از این تو فکر خیلی از مردم بود , و اون اینه که :

عاقبت این دو تا پل به کجا میرسه؟

در آن هنگام كه ترسي برخاسته از هواي سرد ذهن خويش سرار وجود ما را تسخير كرد
و تراوشات ذهن همچون بلورهاي سفيد برف دور جسم ما به آرامي فرو نشست ,آن وقت
تمامي اجزاي ذهن خود را پيش رو خواهيم داشت .كم كم احساس مي كنيم باري سنكين از
دوشمان پائين افتاده است!ولي ذهنمان بيش از حد سرد شده است بايد جرياني در آن روان
شود.اول نوبت اين است كه بلورهاي يخ دور خود را ذوب كنيم .يخها كه آب شد,و حتي
آبها بخار شدن بايد كرماي وجود خود را باز پس گيريم و ذرات جديد فكر رو جا نشين كنيم.
حالا بهتر شده و ميتونيم دوباره شروع كنيم.زندگي ادامه داره ,هيچ وقت براي ذوب كردن
يخها دير نيست.از گرماي قلب خود كمك بگيرين. همين حالا!